Seeking Justice (2011) ονλίνε με ελληνικούς υπότιτλους

Την αφετηριακή ιδέα, δεν την λες και άσχημη. Τον σεναριακό όμως αχταρμά που ακολουθεί, δύσκολα τον φαντάζεσαι. Ο καμβάς στήνεται πάνω σε ένα αγωνιώδες θρίλερ, με τον κεντρικό χαρακτήρα να αναλαμβάνει τον ρόλο ερευνητή. Στόχος του είναι, να ξεσκεπάσει μια συνομωσία που τον έχει φέρει σε επικίνδυνο αδιέξοδο. Η πρωτοτυπία είναι, ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση, εκείνος σε μια τρωτή φάση της ζωής του, επέλεξε να γίνει πιόνι αυτού του εφιάλτη.

Η δράση τοποθετείται στη Νέα Ορλεάνη, με τον Νίκολας Κέϊτζ να υποδύεται έναν καθηγητή, παντρεμένο με την υπέροχη γυναίκα του, Τζένουαρι Τζόουνς. Η τελευταία, πέφτει άγριο θύμα βιασμού και ενώ βρίσκεται στο νοσοκομείο, ο Γκάι Πίρς υπόσχεται να βρει για λογαριασμό τους, τον ένοχο και να τον σκοτώσει. Ο Κέϊτζ πείθεται, αλλά μετά από έξι μήνες, θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια θανατερή ανταπόδοση. Το χατίρι πρέπει να εξαργυρωθεί με νέο αίμα.

Το σενάριο των Τόντ Χίκεϊ και Ρόμπερτ Τάνεν ποντάρει στην ρευστή κατάσταση που βρίσκεται κάποιος, παγιδευμένος στον ιστό που βοήθησε και ο ίδιος να υφανθεί. Η έννοια της αυτοδικίας προσπερνιέται τάχιστα και μπαίνουμε στο κλίμα ενός παραδοσιακού θρίλερ. Εδώ όμως, δημιουργούνται αρκετές συγχύσεις στην δράση και την κλιμάκωση της ταινίας, παγιώνοντας την άποψη ότι πρόκειται για πλοκή γραμμένη στο πόδι. Οι κινήσεις και κρίσεις του πρωταγωνιστή έχουν την επίδραση να είναι ορθές, μόνο με τη σύμβαση ότι τα παίζει όλα για όλα. Για παράδειγμα, δεν απαντάται ποτέ γιατί δεν απευθύνεται εξαρχής στην αστυνομία και να δώσει ένα τέλος σε όλα αυτά, πριν ακόμη απειληθεί η ζωή της γυναίκας του. Η φασιστική οργάνωση δεν αποκτά στιγμή κάποιο επίπεδο ανάλυσης, παραμένοντας ένα αίνιγμα μέχρι τέλους και η γνώση που αποκτούμε για συσχετισμό της με άλλα όργανα είναι σε τόσο βαθμό ομιχλώδης, που νομίζεις ότι εξυπηρετεί φιλμ φαντασίας. Δυστυχώς θα απογοητευτείς, αντιλαμβανόμενος ότι στο τέλος, αυτά που φαίνονται είναι και τίποτε παραπάνω. Σχετικά και συγκροτημένα, μόνο στο σύμπαν εξυπηρέτησης ενός γραμμικού χάους.

Παρά τις απανωτές σφαλιάρες που έχει φάει στο αμερικανικό box office και την απαξίωση των κριτικών, ο Νίκολας Κέϊτζ παραμένει σταθερή αξία στη συνείδηση του κοινού ως action hero. Δεν είναι ηθοποιός με ανεξάντλητη παλέτα και δείχνει να το γνωρίζει. Εδώ σε ένα χαρακτήρα που ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του, κοντρολάρει την ερμηνεία του στο γνωστό ύφος του μονίμως έκπληκτου, αλλά και παρορμητικού νέρντ. Οι Τζένουαρι Τζόουνς και Γκάι Πίρς, δεν έχουν καμία ευκαιρία να προσεγγίσουν τους κακογραμμένους τους ρόλους και δείχνουν λιγότερο υποστηρικτικοί και από τα εφέ.

Με μόλις 17 εκ.$ προϋπολογισμό, το φιλμ δείχνει να είναι μικρό, αλλά στην ουσία υπήρξε ένα υψηλού ρίσκου στοίχημα για την Anchor Bay Entertainment. Ένα στούντιο, που στοχεύει κυρίως στην αγορά του home video και στην περιορισμένη διανομή. Σκηνοθετικά, είναι κρίμα να βλέπεις έναν επαγγελματία σαν τον Ρότζερ Ντόλαντσον, να βάζει την υπογραφή του εδώ. Περνώντας με άνεση από το θέαμα της καταστροφής του Η Κορυφή Του Δάντη (Dante’s Peak,1997) στο είδος του πολιτικού θρίλερ με το εξαιρετικό 13 Μέρες (Thirteen Days, 2000), αλλά και διαπρέποντας στην εύπεπτη περιπέτεια με το Μεγάλο Κόλπο (The Bank Job, 2008), δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι σκηνοθέτησε αυτή την αφελέστατη ταινία. Ο ρυθμός μπορεί να είναι σφιχτοδεμένος σε κάποιες σποραδικές στιγμές, αλλά το σύνολο δείχνει κακέκτυπο μιας υπερβολικής χολιγουντιανής συνταγής.